Κυκλοφορεί με αφορμή τη δολοφονία του Κώστα Κατσούλη και κολλιέται σιγά σιγά η πιο κάτω αφίσα:
Χουλιγκάνε μεγάλε και τρανέ, που υποστηρίζεις τις "μεγάλες" ομάδες της Ελλάδας, κάποια μέρα θέλω να σου μοιάσω.
Να ψάχνομαι συνεχώς για τσαμπουκάδες ανεξάρτητα αν προκαλούμαι ή όχι, ανεξάρτητα αν έχω απέναντί μου 10 ή 500. Να κουβαλάω πάντα πάνω μου τα απαράιτητα γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι κουβαλάει ο αντίπαλος. Να μην σταματάω το "σκηνικό" όταν ο αντίπαλος είναι κάτω αλλά να τον στείλω νοσοκομείο. Να με νοιάζει περισσότερο το "σκηνικό" από την ομάδα μου την ίδια. Να κάνω και εγώ πράξη το γαμημένο μότο "εδώ μόνο εμείς" και να μην κουνιέται κανείς στην έδρα μου, στην πόλη μου, στη γειτονιά μου. Να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να μην αρθεί ποτέ ο νόμος για την απαγόρευση μετακινήσεων, ούτε στα μικρά γήπεδα ούτε στα μεγάλα. Να κάνω τη μαλακία μου αλλά να τρέμω σε περίπτωση στραβής το ενδεχόμενο της φυλακής. Να είμαι μάγκας μόνο όταν απουσιάζουν οι μπάτσοι, και όταν είναι εκεί τις περισσότερες φορές να κάνω τουμπεκί. Να ορίζω ως μαγκιά το πέσιμο, το κάψιμο, το μαχαίρωμα, το ξύλο όταν έχω απέναντι μου αντίπαλους οπαδούς και όχι μια κερκιδάρα που ξελαρυγγιάζεται για την ομάδα μου και σέβεται τον αντίπαλο που έκανε χιλιόμετρα να δει και να υποστηρίξει την δική του ομάδα...
Τι; Σου έχω μοιάζει ήδη; Μπα, έχω ακόμα δρόμο. Ένας νεκρός οπαδός δεν λέει τίποτα, δεν μετράει. Και ήταν και από ξύλο; Τυχαίο γεγονός μωρέ, θα μπορούσε και να είχε ζήσει... Το θέμα είναι να την πέφτεις επί τούτου. Θάνατος στους αλλόθρησκους ρε...
ΥΓ. Καλό ταξίδι Κώστα Κατσούλη. Δεν χωράνε ευχολόγια για την περίπτωσή σου, μόνο πράξεις...
Να ψάχνομαι συνεχώς για τσαμπουκάδες ανεξάρτητα αν προκαλούμαι ή όχι, ανεξάρτητα αν έχω απέναντί μου 10 ή 500. Να κουβαλάω πάντα πάνω μου τα απαράιτητα γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι κουβαλάει ο αντίπαλος. Να μην σταματάω το "σκηνικό" όταν ο αντίπαλος είναι κάτω αλλά να τον στείλω νοσοκομείο. Να με νοιάζει περισσότερο το "σκηνικό" από την ομάδα μου την ίδια. Να κάνω και εγώ πράξη το γαμημένο μότο "εδώ μόνο εμείς" και να μην κουνιέται κανείς στην έδρα μου, στην πόλη μου, στη γειτονιά μου. Να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να μην αρθεί ποτέ ο νόμος για την απαγόρευση μετακινήσεων, ούτε στα μικρά γήπεδα ούτε στα μεγάλα. Να κάνω τη μαλακία μου αλλά να τρέμω σε περίπτωση στραβής το ενδεχόμενο της φυλακής. Να είμαι μάγκας μόνο όταν απουσιάζουν οι μπάτσοι, και όταν είναι εκεί τις περισσότερες φορές να κάνω τουμπεκί. Να ορίζω ως μαγκιά το πέσιμο, το κάψιμο, το μαχαίρωμα, το ξύλο όταν έχω απέναντι μου αντίπαλους οπαδούς και όχι μια κερκιδάρα που ξελαρυγγιάζεται για την ομάδα μου και σέβεται τον αντίπαλο που έκανε χιλιόμετρα να δει και να υποστηρίξει την δική του ομάδα...
Τι; Σου έχω μοιάζει ήδη; Μπα, έχω ακόμα δρόμο. Ένας νεκρός οπαδός δεν λέει τίποτα, δεν μετράει. Και ήταν και από ξύλο; Τυχαίο γεγονός μωρέ, θα μπορούσε και να είχε ζήσει... Το θέμα είναι να την πέφτεις επί τούτου. Θάνατος στους αλλόθρησκους ρε...
ΥΓ. Καλό ταξίδι Κώστα Κατσούλη. Δεν χωράνε ευχολόγια για την περίπτωσή σου, μόνο πράξεις...
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΩΣΤΑ ΚΑΤΣΟΥΛΗ
ΥΓ. Παλαιότερες σχετικές αναρτήσεις:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου