"Μπορεί να πιστεύτε πως ανήκετε σε μια μεγάλη συμμορία, με 50 ή 100 άτομα, αλλά στη δική μας συμμορία υπάρχουν 32.000 μέλη, και ονομάζεται ΜΑΤ"
Από την Κυριακή το βράδυ μέχρι και σήμερα διαβάζουμε, ακούμε και βλέπουμε απόψεις και άρθρα για τη βία στα γήπεδα (ξανά), για τα τσογλάνια των γηπέδων (ξανά), για τους κακούς και αλήτες οπαδούς που κάνουν κακό στην ομάδα τους (ξανά), για τις ανυπολόγιστες καταστροφές στο ΟΑΚΑ (ξανά), για την ανάγκη ριζοσπαστικής λύσης για τη βία και την παραδειγματική τιμωρία των ταραξιών (ξανά). Μα να μην βρεθεί ένας, μα ένας! δημοσιογράφος να περιγράψει, να καταγγείλει, να ενημερώσει τον κόσμο για τη στάση της αστυνομίας; Κανείς δεν είδε τίποτα από όλα αυτά που περιγράφονται παρακάτω; Δεν αντιλήφθηκε την, σε πολλές περιπτώσεις, συμμορίτικη και "χουλιγκανίστικη" συμπεριφορά της αστυνομίας και κυρίως των δυνάμεων των ΜΑΤ; Ακολουθούν παρακάτω δύο κείμενα, ένα από το blog 3-point-magazine.blogspot.com και ένα μικρό απόσπασμα από την ανακοίνωση της Θύρας 13 http://gate13.gr/?p=3178 για τα γεγονότα της Κυριακής.
Φώναξε ένας εκ των ανδρών των ΜΑΤ και στη συνέχεια πριν τελειώσει το γεμάτο λύσσα και σάλια ερώτημα του "τι είναι αυτό που φοράς"; ρίχτηκε με μανία πάνω στο έμβλημα της γερμανικής Sankt Pauli. Το κατέσκισε. Το ξολόθρεψε. Ένιωσε αγαλλίαση και ευτυχία. Μία σπάνια ολοκλήρωση που γιόρτασε παρέα με 2-3 ακόμα συναδέλφους του.
Την ίδια ώρα μία από τις διμοιρίες έτρεχε να γλιτώσει από τη μάνικα που είχε ξετρυπώσει κάποιος διαβολάκος της εξέδρας. Εκείνοι παρέμειναν ανεπηρέαστοι. Θεώρησαν, πως η δική τους μάχη κερδήθηκε. Κάποιο "κωλόπαιδο" των Εξαρχείων την πλήρωσε. Βέβαια αυτή η εμμονή έχει μία λογική που ερμηνεύεται στη βάση του ότι όταν τρως γιούχα από τον εκρηκτικό μαυροφορεμένο πιτσιρίκο, μέχρι τη γιαγιά που έχει το παρακάτω περίπτερο, αντιδράς ακόμα περισσότερο. Εισάγεις στο αισθητήριο σου το ένστικτο του ταύρου. Όπου κόκκινο ορμάω. Λειτουργεί αυτόματα, αφαιρώντας κάθε ίχνος πιθανής σκέψης.
Έτσι και στη δική μας περίπτωση, την πλήρωσε κάποιος που τύγχανε να φοράει τη φανέλα μίας ομάδας γνωστής για τα πολιτικά της χαρακτηριστικά. Το εντυπωσιακό της υπόθεσης είναι ότι ο αστυνομικός το αντιλήφθηκε! Τράβηξε το παιδί με δύναμη προς το μέρος του, έσκισε την μπλούζα και τον άφησε, παρά τη βροχή από βρισιές που δέχτηκε. Είχε πετύχει αυτό που ήθελε. Την επίθεση στο σύμβολο. Την επίδειξη ισχύος που του δανείζει η στολή.
Και σε αυτό ακριβώς το σημείο εντοπίζεται το πρόβλημα. Η τυφλή υπηρέτηση που συνεπάγεται τη τυφλή επίθεση και την μετατροπή του υποκειμένου σε αντικείμενου. Όταν ένας άνθρωπος δέχεται να αναλάβει χρέη ανδρείκελου, τότε δύο ερμηνευτικές εκδοχές υπάρχουν.΄Η μία είναι αυτή που τον θέλει να μην μπορεί να καταλάβει και η άλλη του να μπορεί, αλλά να θέλει να πιστεύει σε αρχές που του παρέχουν μεν οφέλη, αλλά προσωπικής φύσεως.
Το πρώτο και το δεύτερο μπορούν να παρουσιάσουν κοινά χαρακτηριστικά, όπως ένα στείρο ιδεών και ιδεολογιών περιβάλλον, έλλειψη κρίσης ή φανατισμό προς μία κατεύθυνση αποκλεισμού κοινωνικών κατηγοριών. Ακόμα μπορεί αν παρατηρήσει κανείς περιορισμένο πεδίο ενδιαφερόντων και ικανοποίηση που θα αποτελεί προϊόν του εύκολου.
Από την άλλη η κίνηση του να ξεριζώσεις μία μπλούζα, αποτελεί και ένδειξη φόβου, αλλά το κυριότερο αποτελεί άλλη μία απόδειξη κατασταλτική παραφροσύνης, που μπορεί να οφείλεται εν μέρει και σε αυτό το συναίσθημα.
Η αστυνομία είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν έχει το ρόλο του καλού προστάτη. Ίσως να μην τον είχε και ποτέ εδώ που τα λέμε. Τα βέλη εκτοξεύονται μόνο προς την μεριά των χουλιγκάνων. Αυτοί τα έσπασαν, αυτοί τα έκαψαν, οι άλλοι απλώς αμύνθηκαν. Το παζλ όμως δεν μοιάζει συμπληρωμένο. Προσωπικές μαρτυρίες από γεγονότα όπως η παραπάνω, ή από προσωπικές εμπειρίες ελεύθερου βολταρίσματος στο ΟΑΚΑ, υποδεικνύουν ότι στήθηκε ένα ακόμα φεστιβάλ βίας με βασικό διοργανωτή το κράτος. Στο που αποσκοπεί, είναι το επόμενο ερώτημα που ακολουθεί; Στην αύξηση της αστυνόμευσης, στην εκτόνωση των μαζών, στον αποπροσανατολισμό, σε όλα; Πόσο τρομακτική όμως είναι μία τεχνητή πρόκληση εμπόλεμης κατάστασης; Πόσο τρομακτικά περισσότερο επικίνδυνη μπορεί να είναι στους δρόμους;
Το συνονθύλευμα που φτιάξαμε, ή επιτρέψαμε να φτιαχτεί θα μας επιστραφεί. Και η γεύση μόνο γλυκιά δεν θα είναι...
Την ίδια ώρα μία από τις διμοιρίες έτρεχε να γλιτώσει από τη μάνικα που είχε ξετρυπώσει κάποιος διαβολάκος της εξέδρας. Εκείνοι παρέμειναν ανεπηρέαστοι. Θεώρησαν, πως η δική τους μάχη κερδήθηκε. Κάποιο "κωλόπαιδο" των Εξαρχείων την πλήρωσε. Βέβαια αυτή η εμμονή έχει μία λογική που ερμηνεύεται στη βάση του ότι όταν τρως γιούχα από τον εκρηκτικό μαυροφορεμένο πιτσιρίκο, μέχρι τη γιαγιά που έχει το παρακάτω περίπτερο, αντιδράς ακόμα περισσότερο. Εισάγεις στο αισθητήριο σου το ένστικτο του ταύρου. Όπου κόκκινο ορμάω. Λειτουργεί αυτόματα, αφαιρώντας κάθε ίχνος πιθανής σκέψης.
Έτσι και στη δική μας περίπτωση, την πλήρωσε κάποιος που τύγχανε να φοράει τη φανέλα μίας ομάδας γνωστής για τα πολιτικά της χαρακτηριστικά. Το εντυπωσιακό της υπόθεσης είναι ότι ο αστυνομικός το αντιλήφθηκε! Τράβηξε το παιδί με δύναμη προς το μέρος του, έσκισε την μπλούζα και τον άφησε, παρά τη βροχή από βρισιές που δέχτηκε. Είχε πετύχει αυτό που ήθελε. Την επίθεση στο σύμβολο. Την επίδειξη ισχύος που του δανείζει η στολή.
Και σε αυτό ακριβώς το σημείο εντοπίζεται το πρόβλημα. Η τυφλή υπηρέτηση που συνεπάγεται τη τυφλή επίθεση και την μετατροπή του υποκειμένου σε αντικείμενου. Όταν ένας άνθρωπος δέχεται να αναλάβει χρέη ανδρείκελου, τότε δύο ερμηνευτικές εκδοχές υπάρχουν.΄Η μία είναι αυτή που τον θέλει να μην μπορεί να καταλάβει και η άλλη του να μπορεί, αλλά να θέλει να πιστεύει σε αρχές που του παρέχουν μεν οφέλη, αλλά προσωπικής φύσεως.
Το πρώτο και το δεύτερο μπορούν να παρουσιάσουν κοινά χαρακτηριστικά, όπως ένα στείρο ιδεών και ιδεολογιών περιβάλλον, έλλειψη κρίσης ή φανατισμό προς μία κατεύθυνση αποκλεισμού κοινωνικών κατηγοριών. Ακόμα μπορεί αν παρατηρήσει κανείς περιορισμένο πεδίο ενδιαφερόντων και ικανοποίηση που θα αποτελεί προϊόν του εύκολου.
Από την άλλη η κίνηση του να ξεριζώσεις μία μπλούζα, αποτελεί και ένδειξη φόβου, αλλά το κυριότερο αποτελεί άλλη μία απόδειξη κατασταλτική παραφροσύνης, που μπορεί να οφείλεται εν μέρει και σε αυτό το συναίσθημα.
Η αστυνομία είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν έχει το ρόλο του καλού προστάτη. Ίσως να μην τον είχε και ποτέ εδώ που τα λέμε. Τα βέλη εκτοξεύονται μόνο προς την μεριά των χουλιγκάνων. Αυτοί τα έσπασαν, αυτοί τα έκαψαν, οι άλλοι απλώς αμύνθηκαν. Το παζλ όμως δεν μοιάζει συμπληρωμένο. Προσωπικές μαρτυρίες από γεγονότα όπως η παραπάνω, ή από προσωπικές εμπειρίες ελεύθερου βολταρίσματος στο ΟΑΚΑ, υποδεικνύουν ότι στήθηκε ένα ακόμα φεστιβάλ βίας με βασικό διοργανωτή το κράτος. Στο που αποσκοπεί, είναι το επόμενο ερώτημα που ακολουθεί; Στην αύξηση της αστυνόμευσης, στην εκτόνωση των μαζών, στον αποπροσανατολισμό, σε όλα; Πόσο τρομακτική όμως είναι μία τεχνητή πρόκληση εμπόλεμης κατάστασης; Πόσο τρομακτικά περισσότερο επικίνδυνη μπορεί να είναι στους δρόμους;
Το συνονθύλευμα που φτιάξαμε, ή επιτρέψαμε να φτιαχτεί θα μας επιστραφεί. Και η γεύση μόνο γλυκιά δεν θα είναι...
Απόσπασμα από την ανακοίνωση της Θύρας 13:
(...)Φυσικά, αυτά που ζήσαμε μέσα και έξω από το γήπεδο από πλευρά της αστυνομίας την Κυριακή, δεν έχουν ξαναγίνει, ποτέ και σε κανένα άλλο ελληνικό γήπεδο. Από τις τέσσερις το μεσημέρι, χιλιάδες αστυνομικοί που είχαν έρθει ακόμα και από τη Θεσσαλονίκη, βάραγαν και τρομοκρατούσαν ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΥ με σκοπό να τον εξαγριώσουν και αυτός να κινηθεί εναντίον τους. Χτύπαγαν με τα γκλομπ στο κεφάλι και με τις ασπίδες τους όποιον δεν τους άρεσε εμφανισιακά, δεν άφηναν τον κόσμο να αγοράσει εισιτήρια από τα εκδοτήρια αφού τα μέτρα ήταν μπροστά από αυτά, έβριζαν με χυδαίες εκφράσεις, αναφερόμενοι ακόμα και σε νεκρούς, ψέκαζαν και πέταγαν χημικά προς κάθε κατεύθυνση. Ακόμη συλλάμβαναν άτομα χωρίς κανένα λόγο φορτώνοντας τους κατηγορίες, πέταγαν κάτω παιδιά και τα κλοτσούσαν στο κεφάλι, στους προελέγχους έσκιζαν εισιτήρια απλών φιλάθλων, πέταγαν χειροβομβίδες κρότου λάμψης σε ευθεία βολή ανάμεσα από τα κεφάλια του κόσμου, εισέβαλαν στη θύρα 1, χωρίς κανένα προφανή λόγο πετώντας δακρυγόνα, μοτοσικλετιστές της Δίας μπήκαν ανάμεσα στα πούλμαν της επαρχίας και χτύπαγαν αδιακρίτως τον κόσμο καθώς και άλλα πολλά που δεν μπορούμε να τα περιγράψουμε σε μία ανακοίνωση. Είναι οι ίδιες τακτικές που χρησιμοποιούσαν τόσο καιρό στο Σύνταγμα και στις πορείες των διαδηλωτών και που όταν εμείς τα λέγαμε κανείς δεν μας πίστευε. Τέλος, μετά το εξηκοστό λεπτό μπήκαν στο γήπεδο και ουσιαστικά προκάλεσαν την διακοπή του αγώνα με τις προκλήσεις και τις χειρονομίες τους. Όλο το γήπεδο αγανάκτησε προχθές με τη συμπεριφορά της αστυνομίας, όχι μόνο οι οργανωμένοι. Όποιος έβγαινε κατά τη διάρκεια του ημιχρόνου στον περιβάλλοντα χώρο του ΟΑΚΑ έβλεπε κόσμο από όλες τις θύρες και όχι μόνο από αυτές των οργανωμένων να βγαίνουν έξω και να συμπλέκονται με την αστυνομία. Και φυσικά, η ΠΑΕ σε όλα αυτά ήταν απούσα όπως και κάθε άλλος αρμόδιος.(...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου