Από την περασμένη Κυριακή μέχρι και σήμερα διαβάζουμε για την ανάγκη θατσερικών λύσεων όσον αφορά το πρόβλημα της βιας στα γήπεδα. Τι έκανε η Θάτσερ, πώς το έκανε, πότε το έκανε, με ποιους τρόπους αντιμετώπισε το φαινόμενο κτλ. Η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που λαμβάνουν χώρα εκτεταμένα επεισόδια, ξεφυτρώνουν οι θατσερικές φωνές. Βέβαια όλοι αυτοί οι υπερασπιστές του θατσερικού μοντέλου αγνοούν ή κάνουν πως αγνοούν κάποια νούμερα που έχουν συνδεθεί με τραγικά γεγονότα και ουσιαστικά αποτέλεσαν και την αφορμή για να θεσπιστούν μια σειρά μέτρων (και όχι μόνο όσον αφορά τη βία και τους "χούλιγκανς"): 56 οπαδοί νεκροί στο Μπράντφορντ το 1985 μετά από πυρκαγιά στη ξύλινη εξέδρα του γηπέδου, 39 νεκροί οπαδοί στο Χευζελ την ίδια χρονιά και 96 οπαδοί νεκροί στο Χιλσμπορο το 1989. Οι ντόπιοι υποστηρικτές του θατσερικού τρόπου διαχείρισης των προβλημάτων δηλώνουν πώς "πρέπει να αποφασιστούν ριζικές λύσεις για να μην φτάσουμε σε τέτοια γεγονότα". Να μην θρηνήσουμε δηλαδή νεκρούς. Ουσιαστικά στο όνομα 191 νεκρών οπαδών στήνουν ένα σκηνικό φόβου. έτσι είχε κάνει και ο υπουργός Γερουλάνος αμέσως μετά τα τραγικά γεγονότα στο Πορτ Σαιντ της Αιγυπτου με τους 74 νεκρούς οπαδούς της Αλ Αχλί. Είχε δηλώσει πώς θα θρηνήσουμε και εδώ στην Ελλάδα τόσα θύματα στα γήπεδα αν δεν κάνουμε κάτι.
Το θέμα είναι πώς κανείς από τους άμεσα υπεύθυνους δεν ενδιαφέρεται επί της ουσίας να προσφέρει και να προτείνει λύσεις τέτοιες που δεν απαιτείται η σκληρή τιμωρία, το μαστίγιο και η φυλακή. Η μία εκδοχή είναι η άγρια καταστολή. Η άλλη εκδοχή είναι η ισότιμη συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων στην προσπάθεια εξεύρεσης λύσης. Και φυσικά να μην ξεκινήσουμε με την παραδοχή πώς για όλα φταίνε τα "ζώα οι οπαδοί", οι "αλήτες οι χούλιγκανς".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου