Στη σημερινή εποχή, που ένα πολύ μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας προσπαθεί να εξασφαλίσει την καθημερινή του επιβίωση, το κράτος, υποτιμώντας εμφανώς τη νοημοσύνη μας, προσπαθεί και πάλι να προκαλέσει αντιπερισπασμό επαναφέροντας ως μείζον θέμα στην επικαιρότητα την κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο και ειδικότερα το θέμα της γηπεδικής βίας με αφορμή τα τελευταία γεγονότα. Το γνωστό εργάκι με τίτλο «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο» παίζεται σε επανάληψη και οι πρόθυμοι κάθε είδους παρακρατικοί -ο καθένας φορώντας τη στολή του (άλλος τα μπλε, άλλος τα χακί, άλλος τη γραβάτα, το χαρτογιακά και το σακάκι, άλλος ένα μικρόφωνο ή μία «πένα» κλπ)- θα το αβαντάρουν όσο χρειαστεί για μια φορά ακόμη, ώστε να ικανοποιήσουν τα γούστα και τα λούσα των κρατικών, παρακρατικών και κρατικοδίαιτων αφεντικών τους. Η αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό μετά τις πρόσφατες εκλογές μπορεί να δημιούργησε κάποιες προσδοκίες ή ψευδαισθήσεις για κάτι διαφορετικότερο ίσως, όμως μετά και τη δημοσιοποίηση των σκεπτικών για ηλεκτρονικά εισιτήρια, σύνδεσμοι-λέσχες, αντικοινωνικά κατασταλτικά μέτρα κλπ συνειδητοποιήσαμε σύντομα και βασικά θυμηθήκαμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε παρά με εξουσιαστές απλά διαφορετικής απόχρωσης και βιτρίνας.
Ο Βαγγέλης, ο Κρόκους, ο Τίγρης, ο Ανδρέας, ο Καπετάνιος, ο Κοκκαλιάρης, ο Περίεργος, ο Αλέξης, ο Αχιλλέας και τα άλλα… παιδιά, χωρίς κανένα εμπόδιο έστησαν και στήνουν τις δικές τους παράγκες, κοιτώντας πρώτα και κύρια το πώς θα βάλουν στο χέρι τους στα φράγκα..Στο βόθρο αυτό του ελληνικού ποδοσφαίρου όπου κάποιοι αυτοβαφτίζονται ως σωτήρες αντί να έρθουν σε ευθεία ρήξη με τους παραγκάρχες και τα σιχαμένα τσιράκια τους, εξαντλούν θρασύδειλα την εξουσία που τους παραχωρήθηκε προς εκείνους που πληρώνουν από το υστέρημά τους για να γεμίσουν κάνα καρεκλάκι από τα συνήθως μόνιμα άδεια γήπεδα, δηλαδή τους φιλάθλους και τους οπαδούς. Φυσικά και αναγνωρίζουμε ότι και στην ελληνική οπαδική σκηνή αναλογεί μερίδιο ευθύνης, από τη στιγμή που κατά καιρούς οι πόρτες είναι εκ των έσω ανοιχτές σε τύπους που κάθε άλλο παρά για τον οπαδισμό ενδιαφέρονται, ώστε να εξυπηρετηθούν άλλου είδους συμφέροντα. Και πάλι, όμως, η ουσία βρίσκεται στη φράση «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Η βία γεννιέται και γιγαντώνεται μέσα από την καραμπινάτη έλλειψη ισονομίας, από τη χωρίς τσίπα απουσία δικαιοσύνης. Η βία γεννιέται και γιγαντώνεται μέσα από την εκμετάλλευση. Όταν κάποιοι θεωρούν ότι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο μπορεί να σημαίνει για εκείνους ελευθερία να το πουλήσουν ως ένα προϊόν-χρυσάφι ενώ είναι προϊόν σάπιο σε όλους εμάς που για μια ιδέα κι ένα συναίσθημα τραβιόμαστε ακόμα. Η βία γεννιέται και γιγαντώνεται όταν παράνομα δεν επιτρέπεται το αναφαίρετο δικαίωμα μετακίνησης μέσα στην επικράτεια της χώρας. Εν τέλει, η βία γεννιέται και γιγαντώνεται όταν οι κάθε είδους πολιτικοί-παράγοντες αποδεικνύουν το πόσο υποκριτές, ύπουλοι και διαπλεκόμενοι είναι με το να μη δείχνουν καμία ουσιαστική διάθεση να αντιμετωπίσουν το κακό στη ρίζα του, ενώ παράλληλα πουλάνε νταηλίκι στον τελευταίο τροχό της αμάξης γιατί πολύ απλά μέχρι εκεί νομίζουν ότι τους παίρνει. Κάπου εδώ, μετά από τόσο πόλεμο από όλους αυτούς, έφτασε η ώρα ως ελληνικό οπαδικό κίνημα να αφήσουμε στην άκρη τις όποιες προηγούμενες αποτυχημένες απόπειρες συλλογικής δράσης και να λάβουμε τα δικά μας μέτρα. Να πολεμήσουμε απέναντι σ’αυτό το ρατσισμό και την περιθωριοποίηση, να πολεμήσουμε τους παράνομους α(θ)λητικούς νόμους, να πολεμήσουμε όλους εκείνους που παίζουν με την ιδεολογία και την καύλα μας.... Πέρα από τις γνωστές και μη εξαιρετέες διαφορές που μας χωρίζουν από τον κάθε άλλο οπαδικό χώρο, είναι η στιγμή που περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά οφείλουμε να δώσουμε έμφαση και σε όλα εκείνα που μας ενώνουν. Προτού εκείνοι μας κόψουν το γήπεδο, να τους κόψουμε εμείς τον… αέρα.
MONSTERS - ΘΥΡΑ 1 - 1982 KEEP THE FAITH
Ο Βαγγέλης, ο Κρόκους, ο Τίγρης, ο Ανδρέας, ο Καπετάνιος, ο Κοκκαλιάρης, ο Περίεργος, ο Αλέξης, ο Αχιλλέας και τα άλλα… παιδιά, χωρίς κανένα εμπόδιο έστησαν και στήνουν τις δικές τους παράγκες, κοιτώντας πρώτα και κύρια το πώς θα βάλουν στο χέρι τους στα φράγκα..Στο βόθρο αυτό του ελληνικού ποδοσφαίρου όπου κάποιοι αυτοβαφτίζονται ως σωτήρες αντί να έρθουν σε ευθεία ρήξη με τους παραγκάρχες και τα σιχαμένα τσιράκια τους, εξαντλούν θρασύδειλα την εξουσία που τους παραχωρήθηκε προς εκείνους που πληρώνουν από το υστέρημά τους για να γεμίσουν κάνα καρεκλάκι από τα συνήθως μόνιμα άδεια γήπεδα, δηλαδή τους φιλάθλους και τους οπαδούς. Φυσικά και αναγνωρίζουμε ότι και στην ελληνική οπαδική σκηνή αναλογεί μερίδιο ευθύνης, από τη στιγμή που κατά καιρούς οι πόρτες είναι εκ των έσω ανοιχτές σε τύπους που κάθε άλλο παρά για τον οπαδισμό ενδιαφέρονται, ώστε να εξυπηρετηθούν άλλου είδους συμφέροντα. Και πάλι, όμως, η ουσία βρίσκεται στη φράση «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Η βία γεννιέται και γιγαντώνεται μέσα από την καραμπινάτη έλλειψη ισονομίας, από τη χωρίς τσίπα απουσία δικαιοσύνης. Η βία γεννιέται και γιγαντώνεται μέσα από την εκμετάλλευση. Όταν κάποιοι θεωρούν ότι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο μπορεί να σημαίνει για εκείνους ελευθερία να το πουλήσουν ως ένα προϊόν-χρυσάφι ενώ είναι προϊόν σάπιο σε όλους εμάς που για μια ιδέα κι ένα συναίσθημα τραβιόμαστε ακόμα. Η βία γεννιέται και γιγαντώνεται όταν παράνομα δεν επιτρέπεται το αναφαίρετο δικαίωμα μετακίνησης μέσα στην επικράτεια της χώρας. Εν τέλει, η βία γεννιέται και γιγαντώνεται όταν οι κάθε είδους πολιτικοί-παράγοντες αποδεικνύουν το πόσο υποκριτές, ύπουλοι και διαπλεκόμενοι είναι με το να μη δείχνουν καμία ουσιαστική διάθεση να αντιμετωπίσουν το κακό στη ρίζα του, ενώ παράλληλα πουλάνε νταηλίκι στον τελευταίο τροχό της αμάξης γιατί πολύ απλά μέχρι εκεί νομίζουν ότι τους παίρνει. Κάπου εδώ, μετά από τόσο πόλεμο από όλους αυτούς, έφτασε η ώρα ως ελληνικό οπαδικό κίνημα να αφήσουμε στην άκρη τις όποιες προηγούμενες αποτυχημένες απόπειρες συλλογικής δράσης και να λάβουμε τα δικά μας μέτρα. Να πολεμήσουμε απέναντι σ’αυτό το ρατσισμό και την περιθωριοποίηση, να πολεμήσουμε τους παράνομους α(θ)λητικούς νόμους, να πολεμήσουμε όλους εκείνους που παίζουν με την ιδεολογία και την καύλα μας.... Πέρα από τις γνωστές και μη εξαιρετέες διαφορές που μας χωρίζουν από τον κάθε άλλο οπαδικό χώρο, είναι η στιγμή που περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη φορά οφείλουμε να δώσουμε έμφαση και σε όλα εκείνα που μας ενώνουν. Προτού εκείνοι μας κόψουν το γήπεδο, να τους κόψουμε εμείς τον… αέρα.
MONSTERS - ΘΥΡΑ 1 - 1982 KEEP THE FAITH
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου