ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΗ ΝΟΜΙΚΗ: H ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΩΝ RFU...

Η συλλογικότητα των rfu αποτελείται από άτομα που έχουν «μολυνθεί από το μικρόβιο του οπαδισμού» ή αλλιώς δεν έχουν πρόβλημα με την ταμπέλα «γηπεδικοί». Βρεθήκαμε μαζί με διάφορους τρόπους, είτε μέσω προσωπικών γνωριμιών, είτε μέσω της κερκίδας, είτε μέσω κοινών μουσικών ακουσμάτων (συναυλίες, φεστιβάλ), είτε κατά τη διάρκεια πολιτικοκοινωνικών διαδρομών που εκτός των άλλων μας απασχολούσαν και τα ζητήματα του αθλητισμού και πιο συγκεκριμένα του «οπαδικού κινήματος». Το γεγονός πως αποτελούμαστε από οπαδούς διαφορετικών ομάδων οφείλεται στην κοινή άποψη πως «αυτά που μας ενώνουν σαν οπαδούς είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν». Η άποψη αυτή ενισχύθηκε ακόμα πιο πολύ από τα γεγονότα της Λαυρίου: τα γεγονότα της 29^ης Μαρτίου 2007 ήταν η σπουδαιότερη αφορμή για να συνευρεθούμε. Από τη στιγμή που μαζευτήκαμε και κάνοντας τις πρώτες αναγνωριστικές συζητήσεις αυτό που φάνηκε ξεκάθαρα ήταν πως υπήρχαν κοινές απόψεις για τα ζητήματα που απασχολούν τους οπαδούς ανεξαρτήτως χρωμάτων. Αυτό όμως που έσπρωξε αρχικά τη συνεύρεση αυτή και αργότερα τη συλλογικότητα των rfu να προχωρήσει ήταν η «οπαδική βία» και ο τρόπος χειρισμού της κατάστασης από τα πάνω, υπουργείο, αστυνομία, παράγοντες αθλητισμού, δημοσιογράφους και λοιπούς ειδικούς. Συζητώντας λοιπόν πέραν όλων των άλλων, καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως πέρα από την αφορμή της Λαυρίου, υπάρχουν χίλιοι δυο λόγοι για να προχωρήσουμε, να συζητήσουμε, να συναντηθούμε και με άλλο κόσμο να δράσουμε στις κερκίδες μας αλλά και έξω από τα γήπεδα για τα πιστεύω μας, και τέλος να μιλήσουμε ανοιχτά και δημόσια για ότι μας απασχολεί αντικρούοντας σε πρώτη φάση την κυρίαρχη προπαγάνδα και τα ψέματα των μμε.

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, αλλά και όλη την προηγούμενη αθλητική σεζόν, αυτό που απασχολεί έντονα το «οπαδικό κίνημα» είναι ο νέος αθλητικός νόμος ή πιο σωστά οι τροποποιήσεις που έγιναν στον νόμο 2597/99 από τον Ορφανό το καλοκαίρι του 2007 και από τον Ιωαννίδη στις αρχές του 2008. Η πρώτη μας λοιπόν απόπειρα να μιλήσουμε δημόσια δε θα μπορούσε παρά να αναφέρεται σε αυτόν το νόμο, το χαρακτήρα του, τις επιπτώσεις του αλλά και στους τρόπους αντιμετώπισης της επίθεσης που δεχόμαστε μέσω αυτού του νομοσχεδίου. Δε θα αναφερθούμε εκτενώς στο καθαρά νομικό κομμάτι, στο κατά πόσο αυτός ο νόμος είναι αντισυνταγματικός και καταργεί βασικά πολιτικά δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί με αίμα και αγώνες πολυετείς. Θα πούμε μόνο το εξής: αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει σε κανέναν άλλο νόμο, σε κανένα αδίκημα, είτε πλημμέλημα είτε κακούργημα, η άμεση φυλάκιση χωρίς να αναγνωρίζεται το λευκό ποινικό μητρώο, ούτε το δικαίωμα για έφεση. Στο παρελθόν υπήρχαν περιπτώσεις και αδικήματα που τιμωρούνταν με παρόμοιο τρόπο, μετά όμως από αγώνες, καταγγελίες και διαμαρτυρίες μέχρι και πριν από αυτό τον νόμο, το αντιδημοκρατικό αυτό νομικό καθεστώς είχε τροποποιηθεί. Θα μιλήσουμε για το πολιτικό μέρος του νομοσχεδίου και συνολικά των μέτρων που έχουν παρθεί από τη Λαυρίου και μετά, θα αναφερθούμε δηλαδή στο ουσιαστικό κομμάτι της επίθεσης αυτής. Υποτίθεται πως όλα τα νομικά μέτρα που βιώνουμε αυτή τη στιγμή έχουν σαν στόχο την πάταξη της βίας (που θεωρείται η αποκλειστική ασθένεια για την εικόνα που παρουσιάζει ο ελληνικός αθλητισμός και κυρίως το ελληνικό ποδόσφαιρο). Μαζεύτηκαν λοιπόν όλοι οι «γνωρίζοντες» και αφού δήλωσαν συγκλονισμένοι από τα γεγονότα στην Παιανία και αφού μελέτησαν και έψαξαν ποια είναι η πιο αποτελεσματική λύση «για να τελειώνουμε μια και καλή με τη βία», έβγαλαν το συμπέρασμα πως για τα επεισόδια και τη βία στους αθλητικούς και όχι μόνο, χώρους ευθύνονται οι οργανωμένοι οπαδοί, και γενικώς οι «χούλιγκανς». Η αλήθεια είναι πως όσοι όλοι εμείς που ασχολούμαστε με τα του γηπέδου και βλέπουμε τι γίνεται, δεν πέσαμε από τα σύννεφα με το άκουσμα των συγκεκριμένων μέτρων. Είναι το τέρμα μιας πορείας, μιας πορείας που προετοιμάζονταν χρόνια και σαν στόχο είχε την εξαφάνιση της οπαδικής ιδιότητας από τη μια και τον παραδειγματισμό διάφορων άλλων κοινωνικών κομματιών για την αποφασιστικότητα του κράτους σε περιπτώσεις ανεξέλεγκτων δράσεων από την άλλη.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Τα τελευταία χρόνια επιχειρείται μια προσπάθεια από την πλευρά του κράτους σε σύμπραξη βέβαια και με τις εταιρείες ΠΑΕ και ΚΑΕ, να βρεθούν τρόποι να «πουλήσει το μαγαζί». Επειδή έτσι και αλλιώς το θέαμα που μας προσφέρουν είναι τουλάχιστον αποκαρδιωτικό, ψάχνουν τρόπους να διατηρήσουν πελατεία, να βάζουν ευρουλάκια στα ταμεία. Αυτό ακριβώς λοιπόν: θέλουν πελατεία, όχι οπαδιλίκι, θέλουν καταναλωτές όχι πιστούς οπαδούς, θέλουν υγιείς φιλάθλους με παχιές τσέπες για να πληρώνουν το πάρκινγκ, τα προϊόντα των μπουτίκ και ότι άλλο προσφέρουν ή πρόκειται να προσφέρουν τα νέα γήπεδα που σκέφτονται να κατασκευάσουν. Πρέπει λοιπόν αυτό το project να διαφυλαχτεί, πρέπει να εξασφαλιστεί η «γηπεδική ειρήνη», και οι πρώτοι που χαλάνε τη γιορτούλα, την εμποροπανήγηρι του μοντέρνου αθλητισμού και δη του ποδοσφαίρου είναι (ω! τι έκπληξη!) οι οργανωμένοι οπαδοί. Αυτό που ενδιαφέρει στην παρούσα φάση είναι η καθιέρωση του αγγλικού μοντέλου, με τον τρόπο τέλος πάντων που αυτό μπορεί να επιτευχθεί στη βαλκανική πραγματικότητα. Τι λέει το αγγλικό μοντέλο; Το προϊόν πουλάει, τα οικονομικά συμφέροντα των εταιρειών δεν πλήττονται (δύσκολες εποχές για τα αφεντικά: πλέον δύσκολα πληρώνουν πρόστιμα από σπασμένα καθίσματα, από υβριστικά συνθήματα, από ρίψεις αντικειμένων…), και μεσοαστοί που μπορούν να πληρώνουν τα πανάκριβα εισιτήρια περνούν χαρούμενες Κυριακές στα γήπεδα super market. Τι ακόμα λέει το αγγλικό μοντέλο; Πως, ενόσω συμβαίνουν όλα αυτά τα ωραία, οι οπαδοί στην απ’έξω σφάζονται στα μπαρ και στα χωράφια, αλληλοσκοτώνονται στα γκέτο των πόλεων, αλλά μέσα στις κερκίδες έχει εξαφανιστεί κάθε ίχνος βίας. Και έτσι φτάνουμε σε αυτό που θέλει και βολεύει όλη την κοινωνία ή τέλος πάντων το φιλήσυχο κόμματι: η βία δεν ενοχλεί όταν δεν μας αγγίζει…από μακριά κοιτάζοντάς την είναι ένα ακόμα θέαμα… έτσι δεν συμβαίνει και σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας; Όλες οι μορφές βίας στην κοινωνία μας αντιμετωπίζονται με αυτόν τον τρόπο.

Ο νόμος λοιπόν με τα όλα του (κάμερες, ηλεκτρονικό σύστημα παρακολούθησης, ασφαλίτες να «κόβουν» ότι δεν πιάνει το μάτι της κάμερας, ονομαστικά εισιτήρια – πανάκριβα για λίγους και εκλεκτούς, φυλάκιση…) θέλει να επιταχύνει τις εξελίξεις στο κερδοφόρο για πολύ κόσμο τμήμα του αθλητισμού, θέλει να επιταχύνει και να οργανώσει όσο γίνεται πιο ορθολογικά τη μοντερνοποίηση, την, ακόμα πιο έντονη, εμπορευματοποίηση κυρίως του ποδοσφαίρου. Ένα από τα βασικότερα σημεία του νέου νομοσχεδίου αναφέρεται στην αντιμετώπιση των συνδέσμων (θεωρούνται η πηγή της βίας!) και πρόθεση των υπεύθυνων είναι η κατάργησή τους ή η μετατροπή τους σε λέσχες. Μάλιστα… χωρίς να υποστηρίζουμε πως η λειτουργία των συνδέσμων και ο ρόλος που παίζουν δεν αναγείρουν ζητήματα που δεν ευνοούν το «οπαδικό κίνημα», θα πούμε το εξής: επί της ουσίας επιδιώκεται η αποκοπή και απομόνωση των συνδέσμων από τον αθλητικό χώρο. Το να κλείσουν τους συνδέσμους είναι μια κίνηση που πολύ δύσκολα μπορεί να επιτευχθεί και τελικά πιστεύουμε πως ο στόχος είναι απλώς να στραφεί όλος ο κόσμος ενάντια στους συνδέσμους θεωρώντας τους αποκλειστικούς υπεύθυνους για το φαινόμενο της βίας. Επιδιώκεται η γκετοποίηση στην πράξη, η γκετοποίηση με τρόπο έξυπνο και αποτελεσματικό: ας πλακώνονται τα μέλη των «λεσχών» στις γειτονιές και στις πλατείες, αρκεί να μένουν μακριά από τα γήπεδα. Θα έχουμε λοιπόν καθαρά γήπεδα πλήρως ελεγχόμενα και περιφρουρούμενα και ταυτόχρονα θα απομονωθούν και οι «αληταράδες χούλιγκανς». Θα παίζουν μπάλα σε άλλο γήπεδο, δε θα ενοχλούν. Ας το πει κάποιος, οι αποφάσεις αυτές δεν καταπολεμούν το χουλιγκανισμό και τη βία, απλώς τη μεταφέρουν σε άλλο γήπεδο και μάλιστα σε πολύ πιο έντονο βαθμό.

Αναφέραμε πιο πάνω πως ο νόμος εκτός από το καθαρά κομμάτι των οπαδών που σίγουρα έχει ως άμεσο θύμα και στόχο, βρίσκουμε άλλη μια πτυχή: είναι ο παραδειγματισμός των υπολοίπων κοινωνικών κομματιών και δη των νεολαϊστικων. Τι ακριβώς εννοούμε; Εξηγούμαστε: σκοπός των «από πάνω» είναι η εύρυθμη λειτουργία του κράτους, η ομαλή διεξαγωγή της κατανάλωσης ή με άλλα λόγια η διατήρηση της καλογυαλισμένης βιτρίνας. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος πρέπει να υπάρχει έλεχγος, τάξη, αυστηρά μέτρα. Το γεγονός της ψήφισης του αθλητικού νόμου χωρίς να υπάρξουν οι παραμικρές αντιδράσεις (μάλλον το αντίθετο!), σημαίνει κατά τη γνώμη μας το έναυσμα μιας διαδικασίας πολιτικής που σαν στόχο έχει τη βίαιη καταστολή των όποιων αντιδράσεων προκαλούν πρόβλημα στην εξέλιξη του σημερινού συστήματος. Προσοχή: ούτε θα γίνει, ούτε θέλουν να παταχτεί το φαινόμενο της βίας, αντιθέτως, το ζήτημα είναι να μην είναι ορατή ή τέλος πάντων να είναι διαχειρίσιμη. Αν αύριο, μετά τους «χούλιγκανς», αλληλοσφάζονται οι φτωχοδιάβολοι στις γειτονιές ή τα «νέα αλάνια» την πέφτουν σε μετανάστες σίγουρα όχι μόνο δεν είναι πρόβλημα, αλλά κάποιοι θα τρίβουν και τα χέρια τους, όπως έκαναν και μετά τα γεγονότα της Παιανίας. Συνηθίζουμε να λέμε στις μεταξύ μας κουβέντες πως οι οπαδοί αποτελούν πειραματόζωα όσον αφορά το ζήτημα της καταστολής και της διαχείρισης της βίας. Σε αυτήν τη φάση που διανύουμε αυτό γίνεται σαφές όσο σε καμιά άλλη περίπτωση ή παλιότερες καταστάσεις. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα που ενισχύει αυτήν την άποψη είναι οι σκέψεις που υπάρχουν από την πλευρά του υπουργείου για το νέο και αναβαθμισμένο ρόλο των σεκιουριτάδων μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Συζητιέται λοιπόν η ανάθεση μιας ακόμα ευθύνης στους σεκιουριτάδες, αυτή της σύλληψης και ενδεχομένως, για την προστασία αυτής της ευθύνης, το δικαίωμα της οπλοφορίας. Αυτό δεν είναι ζήτημα που έχει απασχολήσει και στο παρελθόν τις αρχές, για τις γενικότερες ευθύνες και αρμοδιότητες (εξουσίες με λίγα λόγια) που θέλουν να δώσουν στις εταιρείες σεκιούριτι; Να λοιπόν ένα προνομιακό πεδίο, αυτό των γηπέδων και της «οπαδικής βίας», για να γίνει η αρχή. Γιατί προνομιακό; Μα γιατί κανείς δεν πρόκειται να αντιδράσει, γιατί σύσσωμη η κοινή γνώμη, συντηρητική ή προοδευτική καταδικάζει τη βία στα γήπεδα. Και γιατί, οι οπαδοί μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δε φαίνεται να οργανώνονται κατάλληλα…

Και τι μπορούμε να κάνουμε για όλα αυτά; Υπάρχουν τρόποι αντίδρασης, τρόποι αποτελεσματικών απαντήσεων; Δεν έχουμε τις λύσεις, τα πράγματα είναι δύσκολα και επιδεινώνονται από την κατάσταση που επικρατεί στις κερκίδες μας: δεν μπορούμε να μιλάμε σίγουρα για οπαδική συνείδηση και κουλτούρα. Από την άλλη πιστεύουμε πως υπάρχει φως στο τούνελ. Στη σεζόν που πέρασε έγιναν διάφορες κινήσεις ενάντια στον νόμο, είτε μέσα στα γήπεδα και τις εξέδρες είτε στους δρόμους. Αρκετές ήταν οι περιπτώσεις που μαθεύτηκαν μέσω των μμε και φανταζόμαστε πολλές ακόμη περιπτώσεις και κινήσεις που δεν είδαν ποτέ τα φώτα της δημοσιότητας, φυσικά για πολύ ευνόητους λόγους! Αυτό που κατά τη γνώμη μας έλειψε και αυτό που πρέπει και θέλουμε να ψάξουμε είναι πως αυτές οι κινήσεις και άλλες που μπορούμε να σκεφτούμε και να σχεδιάσουμε θα πραγματοποιηθούν συλλογικά ανεξαρτήτως ομάδας και χρωμάτων. Το στοίχημα είναι να συνειδητοποιήσουμε όλοι οι οπαδοί και δη αυτοί που δε θέλουν να εξαρτώνται από παράγοντες, συμφέροντα και διοικήσεις, πως αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ πιο σημαντικά από αυτά που μας χωρίζουν. Μέσα στο γήπεδο μπορεί να είμαστε αντίπαλοι, και να προσπαθεί η κάθε κερκίδα να φαίνεται όσο πιο δυνατή, εντυπωσιακή και δυναμική γίνεται… όμως οι ποινές είναι για όλους τους οπαδούς ίδιες, οι φυλακές με τα ίδια κάγκελα και χρώματα, οι κάμερες ίδιες (οι εταιρείες μόνο αλλάζούν!), τα συμφέροντα των παραγόντων και των εκδοτών ακριβώς τα ίδια…

Ο καιρός που ο πιστός οπαδός ενός συλλόγου διώκεται έχει φτάσει…

Δεν είναι εύκολη η κατάσταση και αναλογούν και σε εμάς τους ίδιους ευθύνες για την πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα, μας αναλογούν και ευθύνες για την αλλαγή του σκηνικού. Δεν υπάρχει αμφιβολία, πέραν όλων των άλλων, πρέπει να πολεμήσουμε και το κακό μας εαυτό!

Πιστεύουμε πως εκτός από την κάφρικη αντιμετώπιση των ζητημάτων που μας απασχολούν, υπάρχει κόσμος στις κερκίδες που δυσανασχετεί με την όλη εξέλιξη και θα ήθελε να δει ένα κομμάτι από οπαδούς όλων των ομάδων ή τέλος πάντων από όσες περισσότερες ομάδες, να αντιδρούν μαζικά και δυναμικά ενάντια στα σχέδια για την εξαφάνισή μας από τους αθλητικούς χώρους….