Τι κάνει ένας RFU στο... Κατάρ βλέποντας... τένις;

Ημερομηνία: 09 Ιανουαρίου 2015
Τόπος: Ντόχα-Κατάρ
Στάδιο: Καλίφα ιντερνασιοναλ
Άθλημα: Τένις (αντισφαίριση)

Πρώτη φορά θα παρακολουθούσα έναν αγώνα τένις ανάμεσα σε "ονόματα" παγκόσμιας αναγνώρισης. Οδεύοντας προς το στάδιο είδα απο μακριά αναμμένους τους προβολείς... Τι ωραίο συναίσθημα δημιουργεί αυτή η εικόνα για έναν οπαδό. Φτάνω στη είσοδο, δεν βλέπω τύπους με παράξενα βλέμματα, τρελαμένους με κασκόλ ή άλλους με μπύρα στο χέρι, παρά μόνο κάθε λογής ανθρώπους απ όλο το κόσμο και μικρά παιδιά και χαμογελαστά πρόσωπα. Ψαχτική στην είσοδο με σύγχρονα μηχανήματα τελευταίας τεχνολογίας για κάθε είδους παράνομο αντικείμενο. Στον προαύλιο χώρο κόσμος να τριγυρνά κρατώντας κάρακ (τσάι με γάλα) μιας και το αλκοόλ είναι απαγορευμένο στις μουσουλμανικές χώρες της Μέσης Ανατολής. Ανεβαίνοντας τις σκάλες έβλεπα γύρω από το γήπεδο δεκάδες προπονητικά γηπεδάκια τένις. 

Μπαίνω στο στάδιο... δέος που έβλεπα ξανά έπειτα από καιρό εξέδρες. Το χωρητικότητας 7.000 θέσεων στάδιο όμορφο, όχι όμως με πανό αλλά με διαφημιστικούς μουσαμάδες, μόνο καμία σημαία χωρών έπαιζε αραιά και πού από το κόσμο. Αυτόματα στη σκέψη μου παρομοίασα αυτό το γήπεδο με το γήπεδο της ομάδας μου.... Χωρίς ταρτάν, με εξέδρες περιμετρικά του αγωνιστικού χώρου, όπως το θέλουν όλοι οι οπαδοί, πραγματικό κλουβί... Γρήγορα μου χάλασε την εικόνα ένα ρομπότ στυλ μασκότ που βγήκε και έκανε τα δικά του. Πόσο στεναχωρήθηκα που εκατοντάδες αι φον και τάμπλετ φωτογράφιζαν αυτή την αηδία λες και ήταν κάτι συναρπαστικό... 

Θα έβλεπα τους ημιτελικούς: Kaarlovic vs Ferrer και Berdych vs Seppi. Δεν λέω ξεχωριστή εμπειρία... Αλλά πόσο παράξενα αισθάνθηκα που κανείς δεν έβγαζε άχνα κατά την διάρκεια των ματς λες και θα μας μηδένιζαν την κόλλα! Μόνο κανένα χειροκρότημα σε κάποιον θεαματικό πόντο. Για την ιστορία στον τελικό πέρασαν οι Ferrer - Berdych και το σήκωσε ο Ferrer. Βγήκα στον προαύλιο χώρο, επικρατούσε μια χαρμόσυνη ατμοσφαίρα και μυρουδιά από μπέργκερ και πίτσα. 

Μαθαίνω πως την ίδια μέρα θα γίνει και ο τελικός των διπλών ομάδων. Monaco - Nadal vs Knowle - Oswald. Οι πρώτοι από Αργεντινή και Ισπανία και οι άλλοι δύο από Αυστρία. Μπαίνω ξανά γρήγορα μέσα... βλέπω τέσσερις παίκτες στο τερέν, ωραία λέω, μοιάζει κάπως πιο ομαδικό άθλημα. Πρώτος εντυπωσιακός πόντος από τους Αυστριακούς... παλαμάκι εγώ κι ο φίλος μου... μόνοι μας. Κοιταχτήκαμε, τι έγινε ρε, λέμε ο ένας στον άλλο. Σερβίς από τους Αυστριακούς, το μπαλάκι στο φιλέ, πόντος για Ναδάλ. Ξεσηκώνεται το γήπεδο... Ρε τους Καραγκιόζηδες λέμε. Αυτό ήταν, το πήραμε σαν μια μικρή μάχη της εξέδρας ενάντια στον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό. Κάθε πόντος των Αυστριακών μας έβρισκε να πανηγυρίζουμε, μόνοι μας! Όλοι μας κοιτούσαν. Ένας τύπος από Φιλιππίνες μετά από ώρα μας ρωτάει από που είμαστε. Του απαντήσαμε χαμογελώντας.Τελικά έχασαν οι Αυστριακοί από την ομάδα του Ναδάλ και έμειναν όλοι ευχαριστημένοι.

Αυτή η μέρα με έκανε να επιβεβαιώσω ξανά πως καμία σχέση δεν έχει ο ατομικός από τον ομαδικό αθλητισμό. Ακόμη μια επαλήθευση της αξίας να είσαι οπαδός και όχι φίλαθλος-παρατηρητής. Ακόμη μια αθλητική εμπειρία.

Ένας r.f.u. οπαδός.