καμιά ανοχή στο ρατσισμό...

Ναι ρε, αυτούς τους αθλητές γουστάρουμε. Αυτούς που θα αντιδράσουν και δεν θα σωπάσουν για να μην «κηλιδωθεί» η καριέρα τους. Γιατί ο αθλητισμός δεν είναι μόνο ο Κριστιάνο Ρονάλντο και ο Γιουσέιν Μπολτ που την έχουν δει μοντέλα και τηλεαστέρες. Ξεσπάσματα (σαν αυτό του Σισσέ) και αρνήσεις δείχνουν και την άλλη όψη του μοντέρνου αθλητισμού, αυτή που δεν θα σβήσει ποτέ, τη δική μας όψη. Και όσο και να κλαίγονται οι δημοσιοκάφροι για ανάρμοστες συμπεριφορές επαγγελματιών παιχτών εμείς το μόνο που έχουμε να τους συστήσουμε είναι η κάλυψη των ξενέρωτων γκαλά της UEFA που δείχνουν «κόκκινη στο ρατσισμό» και νομίζουν ότι ξεμπέρδεψαν με αυτό. Μέχρι εκεί θέλουν και μπορούν να παρέμβουν. Την πραγματικότητα ας την αφήσουν σ' εμάς.

Χίλια μπράβο λοιπόν, στον Σισσέ που αντέδρασε αξιοπρεπέστατα κι ανθρώπινα, κι όχι επαγγελματικά. Χίλια μπράβο στον Σισσέ που συνεχίζει τη παράδοση αυτών των αθλητών που δεν κωλώνουν, όπως ο Ετό που πανηγύριζε σαν μαϊμού για να χλευάσει τους οπαδούς που τον βρίζανε, ο Φάουλερ που κάτω από τη φανέλα του φορούσε μπλουζάκι υπέρ των απεργών λιμενεργατών του Λίβερπουλ, ο Ζιντάν που κουτούλησε τον Ματεράτσι που τον έβριζε, ο Καντονά που σαν άλλος Ντέιβιντ Λαρούσο επιτέθηκε σε οπαδό που τον έβριζε συνεχώς, ο Ολεγκέρ που αμύνεται σθεναρά των τοπικών αυτονομιών στην Ισπανία, ο Στιβ Νας που εναντιώθηκε στον πόλεμο του Ιράκ το 2002, ο Λουκαρέλι και πόσοι άλλοι ακόμα...

Όσον αφορά τους οπαδούς του Ολυμπιακού Βόλου που έβγαζαν τις κραυγές, τους αξίζουν κλωτσιές. Σίγουρα όμως αυτό το σκηνικό αναδεικνύει μια πλευρά που συναντάται σε πολλά ελληνικά γήπεδα. Οι συμπεριφορές αυτές δεν είναι πρόσφατο φαινόμενο αλλά παλιό και συνηθισμένο. Από τα «ουγκ ουγκ» στο Σχορτσανίτη και το «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ» στο Νίνη μέχρι τα «ουγκ ουγκ» της χαμηλότερης εθνικής κατηγορίας. Κι όμως αυτοί οι αρουραίοι, που αυτοαποκαλούνται κι οπαδοί, βρίσκονται ανάμεσά μας, στο πέταλο και εμείς τους ανεχόμαστε. Ως πότε όμως…;