Σε λίγο θα πετάξουν…

Κάποιοι από εμάς, θυμόμαστε το 1988 στην Σεούλ και τον ντόρο γύρω από τον τελικό των 100 μέτρων. Αγώνας ταχύτητας που μάζεψε τόσα πολλά φλας και συζητήσεις γύρω του, αποτελώντας την αρχή για το πανηγύρι γύρω από τους τελικούς των 100 μέτρων! Bέβαια είχαν προηγηθεί ακόμη 2 τελικοί πειράματα, το 1984 στο Λος Άντζελες και το 1987 στην Ρώμη στο 2^ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στίβου. Όλοι θυμόμαστε/ξέρουμε πως αποδείχτηκε η πιο τρελή μούφα αφού ο Ben Johnson αποδείχτηκε…πως ήταν ντοπέ! Όχι οι άλλοι δεν ήταν! Ιδίως ο Carl Lewis…Ώσπου φτάσαμε στο «ταχύτερο» τελικό το 1991 που 6 αθλητές έπεσαν κάτω από τα 10’’. Εκεί κάπου χάθηκε η μπάλα κι ο όποιος θαυμασμός, για γρήγορες εκκινήσεις, μεγάλους διασκελισμούς, εκρηκτικότητα και πάει λέγοντας…Μπήκαν στο παιχνίδι πολύ πιο βαθιά οι χορηγοί και οι μεγάλες αθλητικές εταιρίες κι έτσι είμαστε στην θέση να βλέπουμε έναν ψηλό τύπο να κάνει 9’58’’ στο ψιλοχαλαρό και ν’ αναρωτιόμαστε έως πού θα φτάσει αυτή η κατάντια!

Εντάξει, υποπτευόμαστε πως οι πιο πολλοί επισκέπτες του ιστολογίου δεν βλέπουν στίβο, αλλά όλα αυτά αν συνδυαστούν π.χ. με τον πρόσφατο θάνατο του Χάρκε, καταλήγουμε στο αυτονόητο πως πλέον κουμάντο κάνουν ΚΑΙ οι φαρμακευτικές εταιρίες και πως η βιο-χημεία είναι εξίσου σημαντική με την γυμναστική..

Αδυνατούμε να μπούμε στο τριπάκι της ματαιοδοξίας και της απατηλής λάμψης όλων αυτών των τύπων που λειτουργούν κάπως σαν «γελωτοποιοί» τρεχαλατζήδες, κάνοντας ένα σωρό «καραγκιοζιλίκια» πριν αρχίσει ο αγώνας για τα μάτια των δισεκατομμυρίων…θεατών. Ελπίζουμε να ζήσουν μια υγιή ζωή με τα εκατομμύρια που θα εισπράξουν και όταν είναι έτοιμοι να πετάξουν, ας μας το πουν να λάβουμε τα μέτρα μας!

Υ.Γ.

Κι αν πρέπει να «επιλέξουμε» κάποια εικόνα από την χθεσινή ημέρα, εμείς θα επιλέγαμε τον παρείστικο πανηγυρισμό των αθλητριών του 7άθλου, αντί την εγωϊστική μονομανία του κάθε σούπερ ντούπερ αθληταρά (χωρίς να τις θεωρούμε ως τις αγνές κι αμόλυντες αθλήτριες)…