Πάρ'το αλλιώς γιατί θα «βρεις»…
Όταν πριν εννέα ολόκληρα χρόνια, το 2007, λίγους μήνες μετά τη δολοφονία του Μιχάλη Φιλόπουλου, και με αφορμή τη δολοφονία του Μιχάλη, μια χούφτα άνθρωποι καλούσαμε σε ένα υπόγειο μια συζήτηση με θέμα «πώς διάολο βλέπουμε το γήπεδο» και «αν μπορούμε σαν οπαδοί να βάλουμε στην άκρη τις όποιες διαφορές και αντιπαλότητές μας και να κάνουμε κάτι από κοινού για το συμφέρον όλων μας», κανείς μας δεν μπορούσε να προβλέψει τι θα άφηνε πίσω του η ιστορία των Radical Fans United. Πέντε φεστιβάλ με συμμετοχή εκατοντάδων ανθρώπων, με τουρνουά, προβολές, συζητήσεις, εκθέσεις, μουσικές, συναυλίες και χιλιάδες μπίρες και σουβλάκια. Δεκάδες εκδηλώσεις και συζητήσεις με αφορμή αθλητικούς νόμους, την καταστολή στα γήπεδα, αλλά και ζητήματα αμιγώς «δικά μας» όπως οι τιμές των εισιτηρίων και η απαγόρευση των μετακινήσεων. Δεκάδες φανζίν που μοιράζονταν σε γήπεδα και συνδέσμους και εκατοντάδες μικρά και και μεγάλα κείμενα στη σελίδα των RFU στο διαδίκτυο. Χιλιάδες αυτοκόλλητα και αφίσες με στόχο την υπεράσπιση αυτού του πράγματος που εμείς λέμε «οπαδική κουλτούρα» και την προσπάθεια ανάδειξης μιας συνείδησης και μιας νοοτροπίας που βάζει μπροστά το unity και όχι την καφρίλα, τον αντιρατσισμό και καμιά σπιθαμή τσιμέντου στους ναζί. Που βάζει μπροστά τη σύνδεση του γηπέδου και της κερκίδας με σοβαρά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα και όχι την ηλίθια βία μεταξύ μας, τα μπραβιλίκια και τα υπαλληλίκια. Αλλά το σημαντικότερο έργο των RFU ήταν αυτό: οι επαφές μεταξύ δεκάδων συνδέσμων και οπαδικών γκρουπ, η γνωριμία μας, η προσπάθεια δημιουργίας μιας πλατφόρμας, ενός δικτύου αν θέλετε, ώστε να μπορούμε μαζικά και πιο οργανωμένα να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας σαν οπαδοί. Δεν έφτασε αυτή μας η σκέψη και αυτή μας η πρωτοβουλία όσο μακριά θα θέλαμε. Ίσως να κάναμε και εμείς κάποια λάθη προς αυτήν την κατεύθυνση. Ίσως ήθελε ακόμα λίγη ωρίμανση ο καιρός. Ή ίσως κάποιοι να τα περίμεναν όλα από κάποιους άλλους χωρίς να μπαίνουν μπροστά και να παίρνουν πρωτοβουλίες, κάτι που διακαώς επιθυμούσαμε στη συλλογικότητα των RFU. Ίσως και όλα αυτά μαζί.
Μετά από εννέα χρόνια λοιπόν, και ενός περίπου που «ήμασταν και δεν ήμασταν», και με δεδομένο πως έχουν αλλάξει πολλά πράγματα στον οπαδικό χώρο (κλείσιμο πολλών συνδέσμων και άλλων που έχουν αναστείλει τη λειτουργία τους) αλλά και στις προθέσεις των «σκοτεινών δυνάμεων» εναντίον μας (βλ. νόμο Κοντονή και κάρτα φιλάθλου), αλλά και το μικρόβιο του να κάνουμε κάτι, «να δράσουμε», που ποτέ δεν έφυγε από μέσα μας, από κανέναν μας, είμαστε και πάλι εδώ. Αλλαγμένοι, ανανεωμένοι και εξίσου αποφασισμένοι. Και με αυτά που συμβαίνουν ή συνεχίζουν να συμβαίνουν δεν θα μπορούσαμε να πάμε σπίτια μας και να μην είμαστε εδώ. Και κάποιοι που πήγαν σπίτι τους ξαναγύρισαν. Γιατί πέραν όλων των άλλων όσοι έχουμε φάει τα συκώτια μας στην υπόθεση RFU δεν μας ενώνει μόνο η υποχρέωση, το καθήκον και η ανάγκη «να κάνουμε κάτι». Οι προσωπικές μας σχέσεις, τα έντονα συναισθήματα όλα αυτά τα χρόνια για αυτά που έχουμε βιώσει όλοι μαζί, το πάθος μας για το γήπεδο είναι οι οδηγοί μας και ακόμα ένα μικρόβιο που κυλάει στο αίμα μας.
Έχουν γίνει διάφορα όλο αυτό το διάστημα της απουσίας μας. Και στα του οίκου μας και στις επιθέσεις που δέχεται ο οίκος μας και ελπιδοφόρες πρωτοβουλίες αντίστοιχες με το όραμα των RFU όπως η Κίνηση Συνδέσμων Αντι-Κάρτα. Δεν είναι της παρούσης να τα αναπτύξουμε εδώ και τώρα. Σιγά σιγά. Σε αυτήν την επανεκκίνηση δεν είμαστε μόνοι μας. Ούτε θέλαμε ούτε είμαστε. Ο κύκλος έχει ανοίξει. Στόχος μας είναι η έκδοση ενός φανζίν με θέματα επικαιρότητας και όχι μόνο, και ένα συγκεκριμένο θέμα-αφιέρωμα σε κάθε τεύχος και τη (συν)διοργάνωση ενός οπαδικού φεστιβάλ κάθε καλοκαίρι στα πρότυπα αυτών των προηγούμενων χρόνων, αλλά πολύ πιο πλούσιο και πιο οργανωμένο. Στόχος μας επίσης είναι η επαναλειτουργία (ίσως με νέους όρους και συνθήκες) ενός ευρύτερου δικτύου για "μπούρου μπούρου" όταν χρειάζεται και δράσεις όταν αυτές απαιτούνται. Και οι αφορμές, τις ξέρετε, είναι πολλές. Και δεν αντιμετωπίζονται κατά μονάς. Χρειαζόμαστε παρέα. Όλοι μας χρειαζόμαστε τα μυαλά, τα χέρια και τις ιδέες του άλλου. Ναι αυτού του «άλλου» που μπορεί να είμαστε αντίπαλοι αλλά μπορεί και να μας ενώνουν πέντε πράγματα που δεν πρέπει να τα ξεχνάμε.
Ανέκαθεν, από την πρώτη περίοδο και τις πρώτα δειλά βήματα των RFU, βλέπαμε την όλη ιστορία αλλιώς. Θέλαμε και θέλουμε ένα γήπεδο αλλιώς. Ένα γήπεδο ανοιχτό για όλους χωρίς περιορισμούς και ελέγχους που τσαλαπατούν την αξιοπρέπειά μας τύπου Κάρτα Φιλάθλου. Ένα γήπεδο με οπαδούς και των δύο ομάδων. Ένα γήπεδο που σέβεται τις γνώμες, τις ανάγκες και τις επιθυμίες όλων αυτών που δίνουν ζωή και χρώμα στα τσιμέντα, στα ανοιχτά και κλειστά γήπεδα όλης της χώρας. Ένα γήπεδο στο οποίο πρωταγωνιστούν οι παίκτες, οι προπονητές και η κερκίδα και όχι οι παράγοντες, οι παραγοντίσκοι, οι δημοσιογράφοι, οι μανατζαραίοι και οι οπαδοί-υπάλληλοι. Ένα γήπεδο που συνδέεται άμεσα με την τοπική κοινότητα και τις ανάγκες της αλλά και με σοβαρά κοινωνικά θέματα που δεν γίνεται να μένουν από έξω από τους τέσσερις τοίχους των γηπέδων. Ένα γήπεδο που λειτουργεί με στόχο την προσέλκυση όσο το δυνατόν περισσότερων φιλάθλων και όχι την απώθησή τους με απίθανα μέτρα απίθανων υπουργών. Ένα γήπεδο αλλιώς. Με άλλα μυαλά, εντός αγωνιστικού χώρου και εκτός. Και για να φτιάξουμε ένα γήπεδο αλλιώς θέλουμε μαζί μας όλους όσους δεν τους αρέσει η σημερινή κατάσταση στον ελληνικό αθλητισμό. Από όποιο μετερίζι και αν δουλεύουν. Ανεξάρτητα αν είναι οργανωμένοι ή χύμα. Αρκεί να το έχουν πάρει και αυτοί αλλιώς. Γιατί όσοι πιο πολλοί είμαστε, τόσο λιγότερες πιθανότητες έχουμε να «βρούμε»…
Radical Fans United, est.2007
Σεπτέμβρης 2016
