Η φετινή αγωνιστική δραστηριότητα ξεκίνησε δυναµικά: πέντε οπαδοί του πάοκ στη φυλακή µετά από τα γεγονότα-επεισόδια που σηµειώθηκαν πριν την έναρξη του αγώνα ξάνθη-παοκ, στην πρεµιέρα του πρωταθλήµατoς. Δεν είχαμε καμιά αυταπάτη για τα σχέδια και τις προθέσεις της αθλητικής ηγεσίας και της αστυνοµίας και για αυτήν τη σεζόν, ειδικά µετά τα γεγονότα στη λ, λαυρίου στις 29/3. Σχέδια, προτάσεις, προθέσεις, δράσεις που ξεκινούν από τον αντισυνταγµατικό νόµο-έκτρωµα του ορφανού, και σαν αποκλειστικό στόχο έχουν την εξαφάνιση των οργανωµένων, και µη, οπαδών από τα γήπεδα και δη αυτών που δε συµπορεύονται µε καµιά προεδρική ή άλλη γραµµή, αυτών που "ζουν για την κυριακή", όπως εύστοχα έγραφε το πανό των παοκτσήδων στο παιχνίδι της τούµπας µε τον ηρακλή, για την κάθε κυριακή, ανεξάρτητα από το που παίζει η αµάδα, αυτών που µουντζώνουν τους φιλάθλους του καναπέ και των δερµάτινων καθισµάτων των επίσηµων θέσεων.
Έχουν περάσει έξι µήνες από τότε που όλοι µαζί (δηµοσιογράφοι, παράγοντες, αστυνοµία, κυβερνητικά στελέχη ... ) έλαβαν µια σειρά από µέτρα για την "και καλά" καταπολέµηση της βίας στα γήπεδα. Η µέρα της 29/3 δεν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία για το σύνολο των οπαδών, ούτε φυσικά το γεγονός του θανάτου ήταν η αιτία των σκληρών µέτρων που αποφασίστηκαν, ουσιαστικά εναντίον των οργανωµένων οπαδών στο σύνολό τους. Ήταν απλώς το γεγονός που επιτάχυνε τις εξελίξεις, το γεγονός που άνοιξε διάπλατα τις πόρτες στο κράτος να εφαρµόσει τα σχέδια που από καιρό υπήρχαν έτοιµα στα συρτάρια των αρµόδιων: κάµερες στα γήπεδα, ηλεκτρονικά εισητήρια, διάλυση των συνδέσµων, απαγόρευση εισόδου, απαγόρευση µετακινήσεων, πιο σκληρά νοµικά µέτρα, φυλάκιση, πιο έντονη παρουσία ασφαλιτών στις κερκίδες µας, ασφυκτικός έλεγχος ...
Μέχρι και τις αρχές του καλοκαιριού, οι αθλητικές εφηµερίδες θυµόντουσαν τον
κοινωνικό τους ρόλο και όχι το φανατισµό που τόσα χρόνια έτρεφαν και θα συνεχίσουν να τρέφουν. Μάθαµε όλον αυτόν τον καιρό, για τις σχέσεις των πρωτοκλασάτων συνδεσµιτών µε τις διοικήσεις των παε και των καε, µάθαµε για τις σχέσεις των ντόπιων οπαδών µε αλλοδαπούς fans, µάθαµε για τη σχεδόν φυσική σχέση των οπαδών µε τη βία και το µίσος, που φυσικά δεν είναι κοινωνικό φαινόµενο, δεν είναι µέρος των καθηµερινών µας σχέσεων, αλλά αποκλειστικά γέwηµα θρέµµα του ποδοσφαίρου, µάθαµε και τι δε µάθαµε ...
Από την άλλη έχουµε µάθει από µικρά παιδιά να γουστάρουµε το γήπεδο και τις οµάδες µας, τα χρώµατα της φανέλας και τα σύµβολα, την ατµόσφαιρα του γηπέδου, τις ζωντανές κερκίδες, και δεν αισθανόµαστε σε καµιά περίπτωση ενοχές που λειτουργούµε και σκεφτόµαστε πέραν όλων των άλλων, και σαν συνειδητοποιηµένοι οπαδοί. Είµαστε "τα πιθήκια που πηδάνε στην κερκίδα και στα κάγκελα", και γυρνάµε σπίτια µας βραχνιασµένοι, είµαστε "αλλοτριωµένοι από το θέαµα και µαστουρωµένοι από το όπιο του λαού", είµαστε παραπλανηµένοι, είµαστε πιόνια του αθλητικού συστήµατος, είµαστε όλα αυτά, ναι, είµαστε οτι πιο απαξιωτικός χαρακτηρισµός µας αποδίδεται, αλλά κύριοι, επειδή τα γήπεδα είναι χώρος κατασταλτικών πειραµατισµών της αστυνοµίας, και των ειδικών της βίας (πάντα ήταν αλλά τα τελευταία χρόνια όλο και πιο έντονα), επειδή ένα µεγάλο κοµµάτι της σηµερινής νεολαίας βγάζει τις φρίκες του στα γήπεδα κάθε κυριακή, επειδή η βία µεταξύ των οπαδών και οι αλληλοσφαγές είναι πολύ σοβαρά ζητήµατα (και όχι µόνο γηπεδικά) για να σφυρίζουµε αδιάφορα και απλώς να κάνουµε κριτική από έξω και εκ του ασφαλούς, για όλους αυτούς τους λόγους και ακόµα περισσότερους θέλουµε να µιλήσουµε και το κυριότερο να δράσουµε οργανωµένα και συλλογικά (στον κάθε αθλητικό σύλλογο, αλλά και όλοι µαζί όπου χρειάζεται) προκειµένου να υπερασπίσουµε τα συµφέροντά µας, προκειµένου να βρισκόµαστε στην κερκίδα µε τους δικούς µας όρους και κανόνες ... Πρέπει να πάρουµε τα πράγµατα από την αρχή και σιγά σιγά να πάρουµε πίσω όλα αυτά που µας στέρησαν, αλλά και που εµείς οι ίδιοι αρνηθήκαµε στον εαυτό µας. Το σεβασµό, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία. Να βγάλουµε όλη τη λάσπη και τη βρωµιά που έχουν ρίξει πάνω µας, αλλά πρώτα από όλα να πολεµήσουµε τον "κακό και κολληµένο" εαυτό µας ... γιατί αν δε το κάνουµε αυτό, είµαστε απλά, άξιοι της µοίρας µας ...
Ενωµένοι - όχι υπό τη σκέπη της εθνικής ενότητας, η εθνική οµάδα είναι απλώς ακόµα µια οµάδα, δεν αφήνουµε τα χρώµατα της οµάδας µας για να· εξυπηρετήσουµε κανένα εθνικό συµφέρον - να σταθούµε κόντρα σε κάθε διαχωρισµό που µας επιβάλλεται από τα πάνω και µε τη σειρά µας αναπαράγουµε (καλοί-κακοί οπαδοί, ακριβά-φθηνά εισητήρια, πράσινοι-κόκκινοι, βορράς-νότος ... ), είτε µέσα στην ίδια µας την κερκίδα (οπαδοί µούρες-οπαδοί στρατιωτάκια, ultrashools, µάγκες-φλωράκια ... ), είτε σε διαχωρισµούς που σαν κεντρική ιδέα έχουν φασιστικές και ρατσιστικές αντιλήψεις.
Πρέπει να αποδείξουµε πρώτα από όλα στους ίδιους µας τους εαυτούς, και µετά σε όλους αυτούς που χρόνια τώρα µας θεωρούν το πρόβληµα για οτιδήποτε στραβό στο χώρο του αθλητισµού και γελούν χαιρέκακα δείχνοντας µας µε το δόκτυλο, πως είµαστε εδώ και είµαστε ακόµα ζωντανοί. Πως σαν οπαδοί σκεπτόμενοι, µπορούµε να πάρουµε θέση για ότι µας αφορά και να το αποδείξουµε έµπρακτα εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων, εντός και εκτός κερκίδας. Πως µπορούµε να αντιµετωπίσουµε την επίθεση που δεχόµαστε χωρίς τη στήριξη, κρυφή ή φανερή, καµιάς διοίκησης, χωρίς την άκρη και την καβάντζα κανενός αρχισυνδεσµίτη και αρχιπαράγοντα ...
Γνωρίζοντας πως αντίστοιχο εγχείρηµα δεν έχει ξαναπροσπαθηθεί στο παρελθόν, τουλάχιστον στον ελλαδικό χώρο, ξεκινάµε από τα βασικά: την ιστορία τη γράφουµε εµείς οι ίδιοι. .. εµείς οι οπαδοί, οι αληθινοί και αγνοί πρωταγωνιστές των γηπέδων, τα βασικά υποκέιµενα του παιχνιδιού ... άλλωστε ξέρουν όλοι πολύ καλά πως χωρίς εµάς η εικόνα του γηπέδου θα ήταν τόσο διαφορετική ...
ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ, ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ ΜΑΣ ...
ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ, ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΚΟΙΝΑ ΜΑΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ!
